قلبم کاروانسرایی قدیمی است.من نبودم که این کاروانسرا بود.

پی اش را من نکندم،بنایش را من بالا نبردم،دیوارش را من نچیدم.

من که آمدم،او ساخته بود و پرداخته.و دیدم که هزار حجره دارد و از

هر حجره قندیلی آویزان،که روشن بود و می سوخت.از روغنی که نامش عشق بود.